ازشب رفتنت,شمعی در دلم روشن شده,

که پروانه یادت به دورش می سوزد,

هراس من از سوختن پروانه نیست,از خامشی دلگیر دلم می ترسم!

برگرد....

مروارید عشقت را در اعماق دریای دلم جا گذاشته ای...

با خیالت تصویری می سازم تا....

 بی قراری ام در آن محو شود!

سرنوشت من,به زهر لحظه های تلخ آلوده است!

درهوای آفتابی عشق...تو...سایبان نوازش بر تن عریان تنی...

ریشه بوسه هایت را فراموشی....

در شن های داغ تنم می سوزاند!

در جام سرنوشت چه مستانه نوشیدمت!

نگاهم به راه است و انتظارم خسته....

صدایی در تنهایی ام می گرید...

ای تنها پناه مرا به پایان برسان!

زندگی لحظه ای شروع شد که به یاد آوردم تو را "دوستت دارم"!

و چشمانت راز آتش است و عشقت پیروزی آدمی ست

و آغوشت اندک جایی برای زیستن,

اندک جایی برای مردن,

مرگم باد اگر دمی کوتاه آیم,

از تکرار این پیش پا افتاده ترین سخن که ”دوستت دارم”

چقدر منتظرت بمانم؟

پروانه خیالم مرد,

اشتیاق دیدنت را به باد سپرد,بگو یک عمر....

اصلا بگو تا قیامت....

فقط بگو!!!!

خدایا دلم یه آغوش گرم می خواد تا تنهاییمو توش گریه کنم,

میشه یه کم بغلم کنی!

نجیبانه ترنگاه کن تا برهنگی نوشته هایم آزارت ندهد!

کوتاههایم را بلند بخوان!شاید مرا بیشترفهمیدی!

دروغ بگو تا باورت کنند!

آب زیرکاه باش تا بهت اعتماد کنند,

بی غیرت باش تا آزادی حس کنند,

خیانتهایشان را نبین تا آرام باشند,

کذب بگو تا عاشقت شوند,

هرچه نداری بگو دارم,

هرچه داری بگو بهترینش را دارم,

!اگر ساده ای,اگر راست گو, اگر باوفایی,اگر با غیرت و یک رنگ

...همیشه تنهایی...

همه قراردادها را روی کاغذ بی جان نمی نویسند,

بعضی از قراردادها و عهدها را روی قلب می نویسند,

حواست به این عهدهای کاغذی بیشتر باشد,

شکستنشان یک آدم را می شکند!

بیا و اندازه یک لبخندت مستم کن!

کاش می شد(عشق) را از دل کتابها بیرون کشید و رهایش کرد!

در کوچه پس کوچه های این شهر...

شاید کسی بشناسد این طفل غریب را در شهری که همه با او بیگانه

اند!

چه آرایشگر ماهری است فکرو خیال,

وقتی که دانه دانه موهایت را سفید می کند!

شاید باید بگویم سیندرلای تو,

همان دختری است که گاهی خسته می شود از شستن زمین های

ذهنش از نامهربانیهای تو!