سلام... با خودمم...به خودم خوش آمد می گم. نه به توی لعنتی...

این وبلاگم مثل دوستای قدیمیم شده که گه گداری یه یادی ازشون میکنم...

میای مطالب و میخونی تا تازه یادت بیاد تو دلت چه خبر بود و درونت چی میگذشت...

از اینجا که معلومه اوضاع و احوالم از رو وخامت به رو به موت رسیده...

اینم یه جور پیشرفته دیگه...البته به زاویه دیدم بستگی داره...

مظالب و میخونم و میرسم به مطلب اخر و یهو چشمم به تاریخش میوفته... دقیقا یک سال قبل کمی زودتر به یاد دوس جونه قدیمیم افتادم...

جالبه... واقعا جالبه...

از اونجا که این تاریخی که امروز ثبت میشه... بعدها بوی بهار به خودش میگیره ...دوست ندارم از روزای زمستونیه زندگیم بنویسم..

امروز بیست و دوم اسفند هست...روز اغازین هفته...

حال من کاملن خوبه...و دوست دارم همچنان باور کنی....لعنتی....

 

 

.. ﻣﺎ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﯿﺎﻩﭼﺎﻝ ﻫﺴﺘﯿﻢ . ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺭﺅﯾﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﺪ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻸ ﺫﻫﻨﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ. ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺧﯿﺎﻝ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﺪ، ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻀﺎﯼ ﺗﻬﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ. ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ. ﻏﺮﻭﺏ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﯾﮏ ﮔﺎﻭ ﺩﯾﺪﻡ. ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ ﯾﮏ ﻻﺷﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﮕﺲﻫﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ....

ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣِـﯿﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﻢ ــ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ــ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣـﯿﻠﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﻢ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﯾﮏ ﻣﯿﻞ ...

ﻫﯿﭻ ﻏﻢ ﻭ ﺷﺎﺩﯼﺍﯼ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﯿﺴﺖ | ﺩﺍﺧﻞِ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡﺷﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻏﻢ ﭘُﺮ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﯼ | ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻥﺭﺍ ﭘﺮ ﮐﻨﯿﻢ | ﺗﺮﺟﯿﺤﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘُﺮ ﮐﻨﯿﻢ | ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺳﺦِ ﻏﻠﻄﯽ ﺑﺎﺷﺪ....

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡِ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﺎ ﻣﺎﺗﺤﺖ ﺩﺭِ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﯼ ...

ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻭ ﺷﻌﻮﺭ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺶ ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ | ﭼﻮﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ...

ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ | ﺑﻠﻮﻍ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽﻣﺘﺮﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ | ﺑﻠﻮﻍ ﺑﻪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎﺳﺖ...

ﺁﻥﺭﻭﺯﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﻨﺎﺭِ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ | ﺁﻥﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺳﮑﺎﯾﭗ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ et ﺁﻥﺭﻭﺯﻫﺎ ﻋﯿﺪﯼ ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻗﻬﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﯽﺧﻮﺭﺩﯾﻢ | ﺁﻥﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟

ﺭﯾﻤﻮﺕِ ﮐﻨﺘﺮﻝِ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﯾﺎ ﯾﮑﯽ ﻟِﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ | ﯾﺎ ﯾﮑﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ | ﻭ ﯾﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ...

ﺟﻠﻮﯼ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﻓﺘﻢ ... ﻏﺮﯾﺒﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ ... ﻏﺮﯾﺒﻪﺍﯼ ﮐﻪ هیچ وقت ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘه ام..

ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﮐﺬﺍﯾﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰِ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﯿﺴﺖ . ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻢ. ﺍﻭﻟﯿﻦﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﯿﺰ ﻣﻘﺪﺳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺩﻭﻡِ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺪﯾﺪ ﺁﻣﺪﻥِ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺗﻘﺪﺱ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕِ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺋﻤﻪ ﻭ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺯﯾﺮﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﭽﻪ ﻣﯽﺁﻓﺮﯾﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺑﻠﻪ ... ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻡ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﻠﯽ ﺩﻋﺎ ﻭ ﻧﺬﺭ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖِ ﻋﺸﻘﯽ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺒﻮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺸﻖ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺻﻼً ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽﺁﯾﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﯿﻢ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ. ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪﯼ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺗﻘﺪﺱِ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺖ...

ﺁﺩﻡ ﺑﻌﻀﺎً ﺩﻟﺶ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﻟﺶ ﻫﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ...

ﻣﻦ ﻣُﺮﺩﻩﺍﻡ، ﻣُﺮﺩﻩﯼ ﻣﺮﺩﻩ . ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺧﺮﺩﻩ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ...

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺮﻑ ﺑﺒﺎﺭﺩ | ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺗﻮ | ﺑﺮ ﺟﻨﻮﺏ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ...

ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﻥ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺮﮒﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺒﺰ - ﺳﺒﺰﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﮔﯿﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺷﻨﻪ ﺗﻠﮑﺲ ﺧﺒﺮﮔﺰﺍﺭﯼﻫﺎ ﺧﻨﺠﺮﮐﻠﻤﺎﺕ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﯽﺭﯾﺰﺩ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥﺟﺎﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻭ ﭼﺎﻗﻮ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺗﯿﻐﺶ ﻧﻪ . ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎﻓﯽ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ، ﺗﺮﻭﺭ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺩﺭﺯﺍﻧﻮﺍﻥ ﭘﯿﺮ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﮑﻪﻫﺎﯼ ﺗﻦ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯽﻣﯿﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺭﺍﺩﯾﻮ- ﺑﺮﺻﻔﺤﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺁﻥﺟﺎ ﺁﻓﺮﯾﻘﺎ ‏( ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ : ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ‏( ﺁﺳﯿﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ - ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺎﺭ - ﺩﺭﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻭﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺎﺭﯼ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽﺭﻭﯾﺪ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﻭﯼ ﺭﻑ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺳﺎﺩﻩ، ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺮﺳﭙﯿﺪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺳﺎﺩﻩﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ، ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﯾﻎ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ، ﻧﻪ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ - ﻧﻪ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎﻓﯽ ﻣﻦ - ﻧﻪ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ...

تو رفته ای،و کنار دوست داشتنت،نداشتنت دارد بزرگ تر می شود...

ﺗﻬﺮﺍﻥ | ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻭﻟﯽﻋﺼﺮ | ﺟﻨﺐ ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻠﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ | ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺷﯿﺎ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﭘﯿﺪﺍﯾﻢ ﮐﻦ | ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎﯼ ﺑﯽﻧﺸﺎﻥ ﺍﺷﯿﺎﺀ ﮔﻤﺸﺪﻩ...

ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺯﺩﯾﺪ...

ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﯿﺎﻫﯽﻫﺎ ﺭﻧﮕﯽﺳﺖ | ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻢﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ...

ﺍﺳﻢِ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ | ﺗﻨﻬﺎﯾﯽﺳﺖ | ﺁﻥﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮﺭَﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ | ﻓﻘﻂ ﮐِﺮﻡ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻫﺎﯾﺶ ﻭُﻭﻝ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ...