دلم واسه کسی تنگه ک تو تاریکی مطلق،چند متری پایین تر از جای قدمهاش به خواب ابدی فرو رفته

اما رد مهربونیاش و جای پاش رو دل مردم و کوچه ها تا ابد موندگار شده

مرگ،چه واژه غریب و نزدیکی

هنوز به یاد لمس تنت واسه آخرین بار و بوسیدن صورت سردی ک به من و زندگیم گرما بخشید اشک میریزم

یاد چشمای پر از حسرتت واسه آخرین بار بزرگترین فاجعه زندگیم بود

دلم هوس لبخنده ناب تو رو داره میدونی چرا چون بعد تو تو چهره ی هیچکس نمی تونم پیداش کنم

کسی نمیدونه وقتی تو غربت تنها آشناتو از دست بدی دیگه سایه اتم غربت تو ب رخت می کشه

امروز بعد از مدتها برگشتم سراغ نوشتن... 
فکر نمیکردم زندگی باز منو سوی نوشتن بیاره

هر لحظه ی زندگی من باز هم پر از درد شد...
 رسیدن تمام خوشبختی نیست،
من رسیدم وامروز نشستم کنار آرزوهای دیروزم،
به یاد روزهایی ک
 تفاوتش با این روزای من
 فقط در نشستن کنج اتاقی یک گوشه ی دیگه از زمین خداست

 من همون سعیده ام،
فقط دردهای من رنگ پریده تر شدن،
لحظه های من تاریکتر و روزهای من بی محتوا تر  

دیروز اینجا آخرین امید برای رها شدن بود،
امروز اینجا پرواز بی معناترین واژه است
امروز
 باید زندانبان شدن رو بیاموزم و
 آواز رهایی برای پرستوهای مرده ی دلم بخونم.