دلــم ذره ای از بوی پیراهنت را می خواهد!

تــــا تـــمام آغـــوشت را وصـــف کــــنم...

برایــــم بوســـه ای بـــفرست...

مـــی خواهـــم عشــق را تعبـــیر کــــنم!

حیــف امــروز که بــی تـو هدر شد!

حیـــف فــردا،که بـی تو به ملاقات

 دیـــروز مـــی رود...!

حیف من...حیف تو... حیف ما....

حیف من و تو که به "ما" وعده ی دروغ دادیم!

حیف من و تو که به "ما" خیانت کردیم

و هم آغوش تنهایی شدیم!

بگذار ساده بگویم!

از با تو بودنهای بی تکرار خسته ام!

هر روز لحظه به لحظه اکران می شوند

روی صحنه ی امروز،

 بگذار  ساده از عشق بگویم...

 بهانه ی خوبی برای ماندن بود!

 اما  دلیل محکمی نبود،

 بگذار ساده از "ما" بگویم

چه کسی باور می کند،

من و تو روی زمینی هستیم

که دیگر هیچگاه ما را

 به دیدار هم دعوت نمی کند!

 من و تو زیر یک آسمانیم

 اما

 دیگر هرگز با هم زیر بارانش قدم نخواهیم زد!

من و تو زیر همین اجبار،

من و تو زیر همین تکرار فرسوده می شویم

تکرار بی عشق یعنی تکرارمرگ..

مــــن وتــــو ...!

به خاطرات پیوستیم تـــا به ابد!

لحظه لحظه ی زندگی ام را دلتنگی پر کرده است!

دلتنگم برای کسی که

نمی داند دلتنگی چیست؟

دلتنگم برای کسی که هنوز رد پایش روی دل باقی است!

 گاهی وقتها دلتنگی ام را می نویسم روی دیوار

  تــا سنــگ شود این دل بــی قرار،

گاهی دستانم قادر به نوشتن دلتنگی هایم نیستند

و تنـــها آواز دلتنـــگی سر مــی دهم

کـــاش مـــیدانستی...

چـه دردی است درد دلتنگـــی،

               کنـــار بســـتر تنـــهایی!

ســالهاسـت!

در کنــار جــاده های خستگـــی

از شکوفه های بــی شمار خنده های من،

قـسمتی بـه هـر کسـی رسیـده اسـت

پــــــس چـرا؟

هیـچ کس شــریک

 گریــه های مــن نــمی شــود!؟

دلـــــم بچگـــی مـــی خــواهــد!

جلـــوی کــدام مـــغازه

  بــایــد پــا بکــوبم تا بــرایـم

                 آرامـــش بخــــرند...!؟

خیـلی دیــره وقــتیکــه تــازه مــی فــهمی،

اونــی کــه از هــمه ســاکـت تر

و از هــمه بــی ادعـا تـر بـود

بــیشتـر از هــمه دوسـت داشـت!

امــا تـــو....!

حـواست بـه شـیرین زبونی یه

                    عــشــق دروغـــیه!

مـن نــمی بخـشمت!

   اگــه...

  جـای پــات...

  بــی جــای پـــام...

   رو جــایی حــک بـشه...!

ایــــــن جــــایم...

بــرتـلی از خـاکسـتر...

پـــا بـر تیـــغ مـــی کشــم،

وبـــه فــریــب هــر صـدای دور...،

دستـمال سـرخ دلـم را تــکان مـی دهـم!

دیـر وقـت است

چشـم مـیبنـدم تــا مــبادا

چشــمانت را از یـاد بــرده بــاشم!

خوب میــدانم سالــهاست که مرده ام

و میــدانــــم

جـــــا مـــانــده اســت

چیــزی جـــایی کـه هیـــچگاه،

دیگر هیچ چیز جایش را پــر نخواهد کرد!

نــه مــوهای سـیاه

نـــه دنـــدانهای ســفید...

کــاش تنــها نبــــودم...

بــــا فنــــجانی چـــای

هـــم مــی توان مســت شــد،

       اگــر اویــی کــه بایــد باشــد!

             بـــاشـــد....!

من سکوتم حرف است،

حرفــهایم حــرف است،

خنــده هایم حـرف است....

کاش می دانستی

می توانم همه را پیش تو تفسیر کنم

کـــاش مــی دانســـتی...

کـــاش مــی فهمـــیدی...

کاش و صد کاش نمی ترسیدی!

که مبادا دل من پیش دلت گیر کند

با نگاهم تلی از عشق دستان تو زنجیر کند،

من کمی زودتر از خیلی دیر

مثل نور از شب چشم تو سفر خواهم کرد..

تــو نتـــرس...

سایه ها بوی مرا سوی مشام تو نخواهند آورد

کــاش مــیدانــستـــی

چه غریبانه به دنبالت دلم خواهد گشت

در زمانی که برای غربتت

سیـــنه دلســوزی نیســت

تــازه خــواهی فـــهمیـــد

مثل من عاشق مفلوک شب افروزی نیست!

و امـروز دریــای شهـرمان چـنان خسـته اسـت

کـه عنــکبوت بــر موجـــــهایش تــار مـی زند،

زنـبورها را مجبور کرده ایم

از گلهای سمی عسل بیاورند

گنجشکی که سالها بر سیم برق نشسته

از شاخه درخت می ترسد

وقتی که دور البهایم را مین گذاری کرده اند

مــن چــگونه بخــندم

خـــدایا....

ما کــاشفان کوچه های بن بستیم

حرفهای خسته زیاد داریم

این بار پیامبری بفرست

که تنـــها گوش کــــند!

سنـــگ در بـــرکـه مــــی انــدازم و مــی پـندارم ،

با هــمین ســنگ زدن مـــــاه بهــم مـــیـریـــزد!

کــــی بـــه انــــداخـــتـــن ســـنگ پیـــاپی در آب،

مـــاه را مــــی شــود از حـــافظه ی آب گرفــت!

بســــتری مـــــیخواهـــــم،

 نـــه بـــه انــــدازه عــــشق!

   نـــــه بــــه انـــدازه آغـــوش پـــر از احســاســت!

   بستــــری مــــی خواهـــم...

     کـــه بــــه انـــدازه ی یــک لـــحظه صداقـــت باشـــد!

دوستــــــــت خواهـــــــم داشــت در ســـکوت...

مــــبادا در صـــــدایم توقـــــعی باشــــــد

کــــه خاطـــــرت را بیـــــــازارد!

تو صبح باش،

من تمام شبهای تاریخ را طاقت می آورم!

می خواهــــــم برای تمــــام

آن زندگـــــــانی که اکنـــون در من نهفــــته است

سرشـــار از زنــــده بودن باشـــم

و بــــرای شنـــاخت هر لحـــظه اش

   تا سر حـــد امـــکان بکوشــم،

                     چراکه

             مـــن زنـــدگی را کشف کرده ام!

مــــن ایـنجــا بـــس دلــــم تنــــــــگ است

و هر ســازی که می بــــــــینم بد آهــنگ است...

بیا ره توشه برداریم

قدم در راه بی برگشت بگذاریم

ببینیــــم آســــــمان هر کجــــــا!

آیا همیـــــــن رنـــگ است؟

بیـــــــــا ره توشــــــه برداریـــــــم

قــــــــدم در راه بگـــــــذاریم

کـــــــجا؟

هر جـــــا که اینجـــــــا نــــــیست...

من ایــــــنجا از نــــــوازش چــــــون آزار ترســـــانم...

بیـــــــــا ره توشــــــه برداریـــــــم

 قــدم در راه بـــــــگذاریـــــــم.......

منزلــی در دوردسـتی هـست هـر مسافــــــر را

اینچــــــنین دانســته بودم،ویــــن چـــــــنین دانم

لیـــــــــک

ای ندانـــــــم چــون و چنــــد،ای دور،

دانـــــــم که بایـــــدم سوی تو آمــــد لیـــــــــک!

کـــــــــاش ایـــــــن را نـــــــــیز می دانستـــــــــم،

ای نشنـــــــــــاخته مــــــــــنزل

که از ایـــــــن بیغــــــــوله تا آنجـــــــا،

کدامــــــین راه؟

یا کدام است

آن که بـــــــــیـراه ست،

ای برایـــــــــم ،نه به راهم ســـــــــاخته مــــــــــنزل!