ايستاده ام به راهي که تو قول داده اي آنرا ازخود به من مي رساني،ايستاده ام باچشماني منتظر،دلي نگران وشانه هايي که زيربار تنهايي خميده اند،مي دانم نه اين اضطراب وتشويش ماندني است ونه اين تنهايي،اما ديگرتواني براي بي توماندن دراين جسم خسته ازانتظارنمانده است...پس اي عزيزترينم بيا...بياتالحظه هاي پراز تشويش مرابه لحظه هاي باشکوه باتوبودن برساني ودستان پرمهرت را به دستان متروکم بسپاري وجسم سردم را درکلبه گرم آغوشت جاي دهي...ميدانم آرزوي بزرگيست زيستن باتو،اماتو به بزرگي آرزويم منگر،به دل کوچکم نگاه کن که هرروز بيش ازديروز دلتنگ تو مي شود واسمت راعاشقانه فرياد مي زند وازخدامي خواهد که زودتربيايي... توبگو مهربانم،چقدر،چندروز،هفته،ماه وسال منتظربمانم تابه بزرگترين آرزو برساني ام...