بگذار بگویمت...روزهای بسیاری است که بر سرتمام افکاربهم ریخته ی ذهنم مهار زده ام از جنس تو!زندگی مانند ماری است که دورت را فرا می گیرد و با یک نیش ناهنگام کارت را به اتمام می رساند!اما زندگی زیباست....!چون با تمام ناکامیها,بودن را به یادت می آورد!تو می روی چون هستی!بگذار از صبر بگویمت!عجب وسعتی دارد;رودخانه ایست صبر...که هرچه در آن بریزیم,وسعتش زیادتر می شود و شاید در نقطه ای آسمان شود!اما وای از طغیان و وای از رعد!بگذار از مرگ بگویمت...چه آرامشی دارد!چه نزدیک است,آخرین راه به جا مانده در زندگیست و آخرین ایستگاه.جایی که به پایان می رسد فرصت برای هر چه کاشتی و هرچه ویران کردی!بگذار از عشق بگویم!چه سوزی دارد؟می توانی عاشقانه صبوری کنی و عاشقانه عاشق باشی!تنها جایی است که می سوزی و از این سوختن لذت می بری!گفته ام تو را پیش از این,عشق لیاقت می خواهد!!!بگذار از خدا بگویمت...عجب!!!تنها به یک جمله اکتفا میکنم,همپای افکار من!انسانم آرزوست!ساعتها گذشته و من همچنان می نویسم!نقطه ای میگذارم در انتهای تمام افکارم!قانون زمانه این است!همه چیز از یک نقطه آغاز در یک نقطه به پایان می رسد