سرنوشت من,به زهر لحظه های تلخ آلوده است!

درهوای آفتابی عشق...تو...سایبان نوازش بر تن عریان تنی...

ریشه بوسه هایت را فراموشی....

در شن های داغ تنم می سوزاند!

در جام سرنوشت چه مستانه نوشیدمت!

نگاهم به راه است و انتظارم خسته....

صدایی در تنهایی ام می گرید...

ای تنها پناه مرا به پایان برسان!

زندگی لحظه ای شروع شد که به یاد آوردم تو را "دوستت دارم"!

و چشمانت راز آتش است و عشقت پیروزی آدمی ست

و آغوشت اندک جایی برای زیستن,

اندک جایی برای مردن,

مرگم باد اگر دمی کوتاه آیم,

از تکرار این پیش پا افتاده ترین سخن که ”دوستت دارم”

چقدر منتظرت بمانم؟

پروانه خیالم مرد,

اشتیاق دیدنت را به باد سپرد,بگو یک عمر....

اصلا بگو تا قیامت....

فقط بگو!!!!

خدایا دلم یه آغوش گرم می خواد تا تنهاییمو توش گریه کنم,

میشه یه کم بغلم کنی!

نجیبانه ترنگاه کن تا برهنگی نوشته هایم آزارت ندهد!