ﺟﻠﻮﯼ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﻓﺘﻢ ... ﻏﺮﯾﺒﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ ... ﻏﺮﯾﺒﻪﺍﯼ ﮐﻪ هیچ وقت ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘه ام..

ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﮐﺬﺍﯾﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰِ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﯿﺴﺖ . ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻢ. ﺍﻭﻟﯿﻦﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﯿﺰ ﻣﻘﺪﺳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺩﻭﻡِ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺪﯾﺪ ﺁﻣﺪﻥِ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺗﻘﺪﺱ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕِ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺋﻤﻪ ﻭ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺯﯾﺮﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﭽﻪ ﻣﯽﺁﻓﺮﯾﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﺍ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻘﺪﺱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺑﻠﻪ ... ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻡ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﻠﯽ ﺩﻋﺎ ﻭ ﻧﺬﺭ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖِ ﻋﺸﻘﯽ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻧﺒﻮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺸﻖ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺻﻼً ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽﺁﯾﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﯿﻢ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ. ﺍﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪﯼ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺗﻘﺪﺱِ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺖ...

ﺁﺩﻡ ﺑﻌﻀﺎً ﺩﻟﺶ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﻟﺶ ﻫﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ...

ﻣﻦ ﻣُﺮﺩﻩﺍﻡ، ﻣُﺮﺩﻩﯼ ﻣﺮﺩﻩ . ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﺧﺮﺩﻩ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ...

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺮﻑ ﺑﺒﺎﺭﺩ | ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺗﻮ | ﺑﺮ ﺟﻨﻮﺏ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ...

ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﻥ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺮﮒﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺒﺰ - ﺳﺒﺰﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﮔﯿﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺷﻨﻪ ﺗﻠﮑﺲ ﺧﺒﺮﮔﺰﺍﺭﯼﻫﺎ ﺧﻨﺠﺮﮐﻠﻤﺎﺕ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﯽﺭﯾﺰﺩ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻥﺟﺎﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻭ ﭼﺎﻗﻮ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺗﯿﻐﺶ ﻧﻪ . ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎﻓﯽ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ، ﺗﺮﻭﺭ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺩﺭﺯﺍﻧﻮﺍﻥ ﭘﯿﺮ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﮑﻪﻫﺎﯼ ﺗﻦ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯽﻣﯿﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺭﺍﺩﯾﻮ- ﺑﺮﺻﻔﺤﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺁﻥﺟﺎ ﺁﻓﺮﯾﻘﺎ ‏( ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ : ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ‏( ﺁﺳﯿﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ - ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺁﺏ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺎﺭ - ﺩﺭﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻭﺩﺭﺧﺖ ﺍﻧﺎﺭﯼ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽﺭﻭﯾﺪ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﻭﯼ ﺭﻑ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺳﺎﺩﻩ، ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺮﺳﭙﯿﺪ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺴﺘﺮﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺳﺎﺩﻩﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ، ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﯾﻎ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ، ﻧﻪ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ - ﻧﻪ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎﻓﯽ ﻣﻦ - ﻧﻪ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ...

تو رفته ای،و کنار دوست داشتنت،نداشتنت دارد بزرگ تر می شود...

ﺗﻬﺮﺍﻥ | ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻭﻟﯽﻋﺼﺮ | ﺟﻨﺐ ﺑﺎﻧﮏ ﻣﻠﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ | ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺷﯿﺎ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﭘﯿﺪﺍﯾﻢ ﮐﻦ | ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎﯼ ﺑﯽﻧﺸﺎﻥ ﺍﺷﯿﺎﺀ ﮔﻤﺸﺪﻩ...

ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﺣﺮﻑﻫﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﺯﺩﯾﺪ...

ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﯿﺎﻫﯽﻫﺎ ﺭﻧﮕﯽﺳﺖ | ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻢﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ...